Drżenie- Maggie Stiefvater

         Spadając w drżącą pustkę
         wyciągam do Ciebie dłoń
         zatracam się w zimnym żalu
         czy ta krucha miłość jest
         sposobem
         by powiedzieć
         żegnaj...


Miałam spore oczekiwania wobec tej książki. Wysokie oceny i pozytywne recenzję sprawiły, że zainteresowałam się tą serią i czym prędzej ją kupiłam. Chyba coś  jest ze mna nie tak, bo....moim zdaniem pierwszy tom był strasznie nudny!

Współczesna opowieść o wilkołakach? Tak! A w niej miłość, przyjaźń, wielka samotność, okrucieństwo, poświęcenie i ból.
Kiedy zapada zmierzch, robi się coraz zimniej, niektórzy ludzie stają się wilkołakami. Grace odkrywa, że musi walczyć o wilkołaka Sama, którego pokochała. Zagrażają mu myśliwi i mróz, który może sprawić, że Sam nigdy nie odzyska ludzkiej postaci.

Opis jakich wiele, jednak myślałam, że pomimo schematyczności, ta książka będzie całkiem niezła. Nie spotkałam się wcześniej z motywem, w którym wilkołaki reagują w taki sposób na temperaturę otoczenia a po przeczytaniu serii o Mercedes Thompson byłam bardzo pozytywnie nastawiona do zmiennokształtnych. Podobała mi się ich siła, zwinność i charyzma. A co nam zaserwowała autorka Drżenia? Ciepłe kluchy....

Główna bohaterka została w dzieciństwie zaatakowana przez sforę wilków, ale jeden z nich ją uratował. Grace postanowiła zapamiętać jego smutne oczy o kolorze złota. Po kilku latach, miasteczkiem Mercy Falls wstrząsnęła wiadomość o kolejnym ataku ze strony dzikich zwierząt. Ich ofiarą był kolega z klasy Grace. Mieszkańcy postanowili wziąć sprawę w swoje ręce i poszli do lasu by wymierzyć sprawiedliwość. Już się nastawiałam na wciągającą historię z mocną akcją w tle :) Wszystko szło dobrze do momentu pojawienia się na scenie głównego bohatera. Sam- wilk o ludzkich oczach, był przysłowiowym gwoździem do trumny tej powieści. Zaczęła się walka o jego człowieczeństwo.

Akcja tego tomu była tak mdła, że miałam problemy z dobrnięciem do końca. Męczyłam się, przerywałam czytanie, ponownie sięgałam po książkę i znowu dawałam sobię z nią spokój. Po dwóch tygodniach (!) udało mi się ją skończyć. Powinnam dostać order za cierpliwość :)
Bohaterowie byli nieciekawi i w sumie w ogóle mnie nie interesował ich los. Do Grace na samym początku poczułam nić sympatii, bo zachowywała się rozsądnie, wiedziała czego chce i nie wstydziła się swoich pragnień. Jednak w rezultacie mnie i tak rozczarowała. Sam mnie irytował przez cały czas! Jego bezbarwność, pierdołowatość i ciągłe użalanie się nad sobą- to wszystko doprowadzało mnie do furii...Zamiast działać, wolał siedzieć (lub leżeć) na łóżku i układać ckliwe piosenki na cześć Grace.
Może ja czegoś nie zrozumiałam w tej opowieśći, może była tam głębia, której nie odkryłam...Nie wiem. Ja czułam tylko znużenie i coraz większą niechęć.

Styl autorki jest prosty i łatwy w odbiorze, jednak jak dla mnie napisała wyjątkowo naiwną i nudną powieść. Nie mam nic więcej do dodania.

Moja ocena: 2/10

Nie polecam bo nie wiem komu...raczej odradzam :) Jest wiele ciekawszych książek na świecie!

P.S jak zwykle z rozpędu kupiłam całą serię. Jest sens czytania kontynuacji? Zacznie się coś w końcu dziać? :) Jak wam się lektura podobała?
Pozdrwaiam :)